پاپوش سنای آمریکا برای چارلی چاپلین! - زرین گراف

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات تحصیل آمریکا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی آمریکا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی آمریکا، بهترین مسیر را به سوی دانشگاه های آمریکا انتخاب کنید.

جواد نوائیان رودسری| بسیاری از مردم دنیا، چارلی چاپلین را یک هنرمند فرازمانی می دانند؛ کمدینی که در پسِ زبان طنز کار های ماندگارش، واقعیت های تلخ دنیا روزگار خودش را مطرح می کرد؛ واقعیت هایی که البته می توان در تمامی دوره های تاریخی، ردی از خط و نشان آن ها یافت.

بااین حال، تمام این ویژگی های دوست داشتنی، نتوانستند مقابل سیاستمداران پوپولیست آمریکا را بگیرند؛ آن ها برای تقابل با شوروی، آن هم در سال های پرالتهاب جنگ سرد، احتیاج به تعدادی قربانی داشتند و چه کسی بهتر از چارلز اسپنسر چاپلین، کمدین، کارگردان و آهنگ ساز مشهور هالیوود؟

لابد از خودتان می پرسید چاپلین را چه به جنگ سرد! اجازه بدهید ماجرا را از اول برایتان تعریف کنم تا در جریان مو به موی ماجرای پاپوش دوختن سنای آمریکا برای چارلی چاپلین قرار بگیرید.

قربانیان جنگ رسانه ای نظام سرمایه داری

نظام سرمایه داری آمریکا که به شدت از نفوذ کمونیسم در این کشور بیم داشت، در سال های اوج گیری جنگ سرد، یعنی اوایل دهه 1950 میلادی، با استفاده از غول های رسانه ای خود، موضوع وحشت از کمونیسم را به صورت گسترده در جامعه آمریکا تبلیغ کرد؛ تا جایی که برای مردم این کشور، کمونیسم حکم شیطان را یافت و مقابله با آن، امری مقدس تلقی شد.

درست در چنین زمانی بود که ژوزف مک کارتی، سناتور جمهوری خواه ایالت ویسکانسین که به تازگی رئیس کمیته فرعی تحقیقات سنا شده بود، دست به یک بازی تبلیغاتی عظیم برای دامن زدن به این وحشت عمومی زد.

او مدعی شد که کمونیست ها در تمام ارکان کشور، از ارتش گرفته تا سینمای آمریکا نفوذ نموده اند و این به معنای شروع یک جنگ داخلی در ایالات متحده است. مک کارتی مدعی شد فهرستی از 240 کمونیست فعال در رده های بالای کارگزاران سیاسی، فرهنگی و مالی آمریکا در اختیار دارد؛ هرچند او هیچ گاه این فهرست را ارائه نکرد، اما رویکرد پوپولیستی وی، فضای پرتنشی را در آمریکای دهه 1950 به وجود آورد؛ تا جایی که رسانه های ایالات متحده، هر روز به یک نفر انگ کمونیست بودن می زدند و با این ترفند، او را از جامعه جدا و به سوژه خبری تبدیل می کردند.

مک کارتی در مصاحبه ای جنجالی که با شبکه ان. بی. سی انجام داد، چاپلین را هم یکی از کمونیست های مخفی معرفی کرد و او را دروغگویی عظیم نامید. این مصاحبه باعث شد که نام هنرمند مشهور هالیوود بر سر زبان ها بیفتد؛ اما چرا چاپلین؟ مگر او چه کار مشکوکی انجام داده بود که می توانست مشکوک به کمونیست بودن باشد؟

همه بهانه های مک کارتی

بهانه هایی که مک کارتی و دوستانش برای کمونیست بودن چاپلین ارائه می کردند، از پیش از تولد وی شروع می شد. آن ها معتقد بودند که پدر و مادر چاپلین، دو روس متواری شده به انگلیس هستند و نفسِ روس بودن، از نظر سناتور های سرمایه دار، می توانست به صورت بالقوه، یک نفر را متهم به داشتن مرام اشتراکی کند!

از سوی دیگر چاپلین در سال 1942 و در اوج جنگ دنیای دوم، در یک سخنرانی عمومی، به حمایت از ایجاد جبهه دوم از طریق شوروی، علیه آلمان نازی پرداخته بود. البته در این زمان، رفتار او را یک اقدام میهن پرستانه می دانستند، اما ظاهراً 10 سال بعد، معنای این کار عوض شده بود و آن را مصداق حمایت از کمونیسم فرض می کردند!

بهانه دیگری که چاپلین به دست سناتور های پوپولیست آمریکا داد، ملاقات او با یک شاعر روس در هالیوود، در سال 1946 بود؛ مک کارتی و دوستانش به دلیل همین ملاقات، چاپلین را متهم به کمونیست بودن می کردند؛ در حالی که خودشان به آن شاعر روس که از دست نظام کمونیستی فرار نموده بود، ویزای اقامت در آمریکا را داده بودند.

توجه چاپلین به فقر و طبقه کارگر در آثارش که اتفاقاً دلیل محبوبیت و جذابیت آن ها در سطح دنیا شده بود نیز، بهانه دیگر سناتور ها محسوب می شد؛ آن ها می گفتند که چه معنا دارد در کشور ما، کسی دایم از فقر و مسائل طبقه کارگر حرف بزند، مگر این که ریگی به کفش داشته باشد!

خروج از آمریکا، برای همواره

این اتهامات در سال 1952 به اوج خود رسید و چاپلین مجبور شد چند روز بعد از اکران فیلم مشهورش، لایم لایت (روشنایی های صحنه) با بازی خودش، کلیر بلوم، نیگل بروس، باستر کیتون و سیدنی چاپلین، برای بازداشت نشدن و گریز از فضای وحشتناک کمیته تحقیقات سنا که بی برو برگرد حکم به کمونیست بودن وی می داد، برای همواره از آمریکا خارج گردد.

هر چند شش سال بعد، در 1958، یعنی یک سال بعد از مرگ سناتور مک کارتی، دولت آمریکا بیان کرد که چاپلین می تواند به این کشور بازگردد، اما او ترجیح داد دیگر به کشوری که نمی تواند جای امنی برای امثال وی باشد، بازنگردد.

چاپلین طی این مدت، بار ها و بار ها از تریبون های مختلف بیان کرد که نه کمونیست است و نه علاقه ای به مرام اشتراکی دارد؛ اما جو حاکم بر رسانه های آمریکا، پوپولیستی تر از آن بود که از خیر چنین سوژه جذابی بگذرد. چارلز اسپنسر چاپلین خاتمه در 25 دسامبر سال 1977 (4 دی 1356)، در کرسیرسوروُو، شهری ییلاقی در سوئیس، دار فانی را وداع گفت و در گورستان همین شهر به خاک سپرده شد. چاپلین هنگام مرگ 88 ساله بود.

منبع: روزنامه خراسان