امیدی نو برای درمان دیابت نوع یک به وسیله نانوتراپی - زرین گراف

خبرنگاران- بدون درمان های طولانی مدت قابل دوام، دوره های درمانی دیابت یک حبس ابد هستند.

تیمی از محققان دانشگاه نورث وسترن فناوری را برای یاری به تعدیل ایمنی موثرتر کشف نموده اند. این روش معمولاً از نانوحامل ها برای مهندسی مجدد راپامایسین سرکوب نماینده ایمنی استفاده می نماید. محققان با استفاده از نانووکتور های بارگذاری شده با راپامایسین، شکل جدیدی از سرکوب سیستم ایمنی ایجاد نموده اند که قادر به هدف قرار دادن سلول های خاص مرتبط با پیوند بدون سرکوب پاسخ های ایمنی گسترده تر است.

حمله بدن را تعریف کنید

راپامایسین به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و معمولاً برای سرکوب پاسخ های ایمنی در طول انواع دیگر درمان ها و پیوند ها استفاده می گردد و طیف وسیعی از اثرات را بر بسیاری از انواع سلول ها در سراسر بدن دارد. دوز راپامایسین معمولاً به صورت خوراکی تجویز می گردد و برای جلوگیری از اثرات سمی باید به دقت کنترل گردد؛ اما در دوز های کمتر در مواردی مانند پیوند جزایر اثر ضعیفی دارد.

برای جلوگیری از اثرات گسترده راپامایسین در طول درمان، این دارو معمولاً در دوز های پایین و به وسیله راه های خاص و عمدتاً به صورت خوراکی تجویز می گردد؛ اما در خصوص پیوند، باید راپامایسین کافی برای سرکوب سیستمیک سلول های T بدهید که می تواند عوارض جانبی بزرگی مانند ریزش مو، زخم های دهان و به طور کلی ضعیف شدن سیستم ایمنی داشته باشد.

پس از پیوند، سلول های ایمنی به نام سلول های T، سلول ها و بافت های خارجی تازه معرفی شده را پس می زنند. سرکوب نماینده های ایمنی برای سرکوب این اثر استفاده می شوند؛ اما می توانند با خاموش کردن سلول های T در سراسر بدن، بر توانایی بدن برای مبارزه با سایر عفونت ها نیز تأثیر بگذارند.

این تیم نانوحامل و ترکیب دارو را فرموله کردند تا اثر خاص تری داشته باشند. به جای اصلاح مستقیم سلول های T - رایج ترین هدف درمانی راپامایسین - این نانوذرات برای هدف قرار دادن و اصلاح سلول های ارائه دهنده آنتی ژن (APCs) طراحی می شوند که امکان سرکوب ایمنی هدفمندتر و کنترل شده تری را فراهم می نمایند.

استفاده از نانوذرات بعلاوه تیم را قادر ساخت تا راپامایسین را به وسیله یک سرنگ زیرپوستی تحویل دهند. این روش تجویز برای مؤثر بودن به راپامایسین بسیار کمتری احتیاج دارد؛ تقریباً نیمی از دوز استاندارد.

یک رویای لوله ای در تحقیقات دیابت به واقعیت تبدیل شده است

این تیم این فرضیه را روی موش ها آزمایش کرد و دیابت را قبل از درمان ترکیبی از پیوند جزایر و راپامایسین، به وسیله یک رژیم خوراکی استاندارد Rapamune® و فرمول نانوحامل آن ها، به جمعیت معرفی کرد.

از روز قبل از پیوند، داروی اصلاح شده به موش ها تزریق شد و تزریق هر سه روز یک بار به مدت 2 هفته ادامه یافت.

این تیم حداقل عوارض جانبی را در موش ها مشاهده کردند و دریافتند که دیابت در طول دوره آزمایشی 100 روزه از بین رفته است؛ اما درمان باید تا سرانجام عمر ایمپلنت ادامه یابد.

این تیم بعلاوه شرح داده است که گروهی از موش های تحت درمان با این نانودارو در مقایسه با موش هایی که درمان های استاندارد این دارو را دریافت نموده بودند، پاسخ ایمنی قوی داشتند.

کشف این تیم می تواند پیامد های گسترده ای داشته باشد. این رویکرد را می توان برای سایر بافت ها و اندام های پیوندی اعمال کرد و زمینه ها و گزینه های تحقیقاتی جدیدی را برای بیماران باز کرد.

تیم تحقیقاتی دانشگاه نورث وسترن به مدت سه سال روی آزمایش ها و انتشار مطالعات روی کشت هویج کار می کردند. اثری که به تازگی منتشر نموده اند ممکن است به دو یا سه مقاله تقسیم شده باشد. با این حال، آن چه آن ها اکنون منتشر نموده اند، یک پیشرفت محسوب می گردد و می گویند که می تواند پیامد های مهمی برای آینده تحقیقات دیابت داشته باشد.

بیشتر بخوانید

منبع: govirall.net