گورستان نیروی دریایی آمریکا، ایستگاه آخر زیردریایی های هسته ای، عکس - زرین گراف

در سال 1959، نیروی دریایی آمریکا ناو USS Blueback را به آب انداخت که به عنوان آخرین زیردریایی دیزلی - الکتریکی ایالات متحده شناخته می شد. از آن موقع به بعد، تمام زیردریایی های آمریکایی از نیروی هسته ای استفاده نموده اند.

در طول چهار دهه گذشته، این امر منجر به جریان مداوم زیردریایی های هسته ای بازنشسته شده است. به عنوان بخشی از فرآیند اسقاط، سوخت هسته ای خارج شده و به آزمایشگاه ملی آیداهو ارسال می گردد و یک رآکتور به شدت آلوده باقی می ماند. زیردریایی مانند یک سالامی برش داده شده و بخشی که رآکتور در آن قرار داشته برداشته می گردد. این بخش شامل بدنه فولادی HY-80، لایه محافظ سربی رآکتور، و اینکونل 600، یک آلیاژ فلزی مقاوم در برابر دما و اشعه است.

فرآیند اسقاط در کارخانه کشتی سازی دریایی Puget Sound در برمرتون، واشنگتن انجام می گردد. سپس خمره های خشک استوانه ای و به دقت بریده شده را به وسیله قایق از کارخانه به پایین خط ساحلی و سپس به بالای رودخانه کلمبیا می برند. این خمره ها در بندر بنتون تخلیه شده و سپس به سایت هانفورد واقع در شرق واشنگتن منتقل می شوند.

هانفورد که به وسیله وزارت انرژی آمریکا اداره می شد، در سال 1943 برای پشتیبانی از پروژه منهتن تاسیس شد. سایت هانفورد اولین مرکز فراوری پلوتونیوم در دنیا بود که آن را برای آزمایش هسته ای ترینیتی، اولین انفجار هسته ای، و ساخت بمب مرد چاق که در ناکازاکی ژاپن انداخته شد، فراوری کرد.

هنگامی که آن ها به هانفورد می رسند، خمره ها به گودال 94 منتقل می شوند که یک گودال به طول حدود 300 متر در فضای باز است. در حال حاضر، 136 خمره در نقشه گوگل مپ در این مکان قابل مشاهده است که هر کدام بقایای یک زیردریایی هسته ای هستند و به دقت در پنج ردیف مرتب شده اند.

این خمره ها که با نام مخازن با یکپارچگی بالا (HIC) شناخته می شوند، برای نگه داشتن رآکتورها به مدت 300 سال و تحمل در صورت افتادن از ارتفاع 10 متری طراحی شده اند. این خوب است، زیرا به گفته نیروی دریایی، هر رآکتور حدود 25,000 کوری تشعشع باقی می گذارد، که به احتمال زیاد برای کشتن یک نفر در چند ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض آن کافی است. با این حال، این امر بعید به نظر می رسد، زیرا منطقه به شدت محافظت شده است و باز کردن دریچه ها عامدانه سخت شده است.

با این حال محتویات صندوق ها خطرناک است. به علت واپاشی رادیواکتیو، تعداد کوری ها به تدریج کاهش می یابد، اما هر خمره پس از 1000 سال هنوز 250 کوری تشعشع هسته ای دارد.

با بازنشسته شدن زیردریایی های هسته ای نسل اول نیروی دریایی, تعداد خمره ها در گودال 94 به طور پیوسته در طول سال ها افزایش یافته است. خمره های نو از جریان مداوم بازنشسته شدن زیردریایی های کلاس Los Angeles هستند که با جایگزینی کلاس نوتر ویرجینیا بازنشسته می شوند. در آینده ای نزدیک، هشت رآکتور از اولین ناو هواپیمابر هسته ای به نام یو اس اس انترپرایز و در نهایت ناوهای کلاس نیمیتز که با بالا رفتن سنشان بازنشسته خواهند شد، نیز به این خمره ها خواهند پیوست. اواخر دهه 2020 شاهد بازنشسته شدن زیردریایی های دارنده موشک بالستیک و کروز در کلاس اوهایو خواهیم بود و رآکتورهای آن ها نیز به گودال 94 خواهند رفت. به طور کلی، گودال 94 طی 20 سال آینده حدود 50 بشکه نو را به چشم خواهد دید.

نیروی دریایی هسته ای آمریکا هزینه بالایی دارد: هر ناو یا زیردریایی هسته ای در نهایت مواد بسیار رادیواکتیوی فراوری می نماید که برای بیش از 1,000 سال خطرناک هستند.

آیا افزایش عملکرد کشتی های جنگی هسته ای ارزش گذاشتن باری بر دوش آیندگان بدون رضایت آن ها را دارد? مسلماً اینکه آیا این نسل های آینده نیز وجود داشته باشند یا خیر, به این بستگی دارد که آیا ما قادر به جلوگیری از جنگ یا جنگ هایی در مقیاس بزرگ در طول زندگی خود خواهیم بود یا نه. نیروی دریایی هسته ای یکی از راه های جلوگیری از وقوع جنگ های بزرگ است که از قدرت بازدارندگی آن ها ناشی می گردد.

5858