بررسی بازی Watch Dogs: Legion - زرین گراف

به گزارش خبرنگاران به نقل از بازی سنتر، هر چند واچ داگز عنوانی سرگرم کننده و دارای ایده های نوینی در سبک اپن ورلد بود، اما باز هم در تبدیل شدن به یک ip طراز اول همانند اساسینز کرید، پیروز نبود و به همین دلیل شاهد اعمال تغییرات فراوانی برای ساخت نسخه دوم بازی بودیم. توسعه شماره دوم هم به استودیو مونترال سپرده شده و در مجموع نسخه دوم هم هر چند عنوانی سرگرم کننده بود، اما باز هم پیروز نشد تا مسائل شماره اول را به صورت کامل بر طرف سازد و شاهد عنوانی متوسط بودیم که همچنان در هسته مرکزی خودش به عنوان یک بازی اپن ورلد دارای مسائلی بود.

با این تفاسیر ساخت شماره سوم به استودیو تورنتو سپرده شد. استودیویی که در کارنامه خودش شماره پنجم فارکرای و اسپلینتر بلک لیست را دارد و حال باید دید با عرضه جدید ترین نسخه از بازی با نام Watch Dogs: Legion آیا آن ها پیروز شده اند تا مسائل دو نسخه اول را بر طرف سازند و یک محصول کامل و بدون مشکل را ارائه دهند؟ برای پاسخ به این سوال باید از همان اول گفت، شماره سوم هر چند بر پایه ایده های جالب و جدیدی بنا شده، اما همچنان مسائل دو شماره اول را با خود به یدک می کشد و با افزودن مسائل بیشتر از تبدیل شدن این عنوان به محصولی بی نقص جلوگیری کرده است.

شماره سوم از همان روز معرفی تا همین نمایش های اخیرش بر پایه ایده کنترل تمام NPC و شخصیت های حاضر در محیط بازی در کمپین های تبلیغاتی و کنفرانس های شرکت یوبی سافت به نمایش در آمده است. ایده ای که در محصول نهایی هم نقش پر رنگی را ایفا می کند و دارای جذابیت های فراوانی هم است، اما این ویژگی بدون اشکال نیست و ضربه فراوانی را به بخش های مختلف شماره سوم، به خصوص داستان آن وارد کرده است. اما قبل از بررسی این مورد بد نیست اشاره کنیم به دو شماره اول که دارای مسائل فراوانی در زمینه شخصیت پردازی و روایت داستان بودند.

یوبی سافت تورنتو برای ساخت شماره سوم، نه تنها این مسائل را بر طرف نکرده، بلکه با استفاده از ویژگی کنترل تمام شخصیت ها، عملا شخصیت پردازی نصفه و نیمه موجود در دو شماره قبل را هم به صورت کامل از بین برده است و در این شماره خبری از قهرمان یا شخصیت هایی نیست که بتوانیم در طول داستان با آن ها ارتباط برقرار کنیم یا هدف و حیات آن ها برای ما دارای اهمیت خاصی باشد. به غیر از نام و حرفه هر شخصیت، دیگر هیچ توضیحی در خصوص شخصیت ها در دسترس نیست و در واقع ارتباط بر قرار کردن با شخصیت های واچ داگز لیجن، عملی غیر ممکن به حساب می آید.

در کنار این مورد، داستان هم به قدری کلیشه ای و تکراری شروع می شود که عملا ضربه سنگینی را به کلیت بخش کمپین این عنوان وارد کرده است. در آینده ای نزدیک در شهر لندن، حملات تروریستی در نقاط مختلف شهر به وقوع می پیوندد و بعد از آن شاهد فساد و بر روی کار آمدن گروه های مختلف برای کنترل لندن هستیم. در همین حال عامل اصلی حملات تروریستی، گروه هکر DedSec شناخته می شود و حال ما در نقش مبارزان این گروه، باید برای شناسایی عامل حملات تروریستی و بیگناهی گروه DeadSec وارد عمل شویم. ما کار خود را به عنوان یک شخصیت تصادفی شروع می کنیم و در ادامه در سطح شهر با صحبت با NPC ها و انجام ماموریت آن ها که معمولا به نجات افراد و یا سرقت اتومبیل ختم می شود، تیم DeadSec را گسترش می دهیم تا عامل حملات تروریستی را شناسایی کنیم.

هر چند بازی به شدت سعی می کند تا داستان را مرموز و جدی جلوه دهد، اما این داستان و شخصیت پردازی ها به خوبی در کنار هم قرار نگرفته اند و در مجموع نمی توان به هیچ عنوان با داستان بازی ارتباط برقرار و آن را جدی گرفت. در کنار تمام این موارد صداپیشگی شخصیت ها و دیالوگ ها هم در سطح بسیار پایینی قرار دارند و باز هم به نظر می رسد گستردگی در تنوع شخصیت ها باعث استفاده از صداپیشگانی شده که نتوانستند به خوبی در نقش خود ایفای نقش کنند و در لحظات و صحنه های حساس داستانی به دلیل ایفای نقش ضعیف آن ها، عملا صحنه های مضحک و خسته کننده ای به وجود آمده است.

هر چند شماره جدید در بخش روایت و داستان یک قدم رو به عقب حساب می شود، اما در بعد گیم پلی به لطف تنوع شخصیت ها، آزادی عمل مناسبی را به بازی منتقل کرده است. حال هر کدام از شخصیت ها دارای قدرت ها و ویژگی هایی هستند که می توانیم با استفاده از آن ها نحوه پیشبرد مراحل را تغییر دهیم. به عنوان مثال در طول بازی می توانید یک آدم کش حرفه ای را به تیم خود اضافه کنید و مراحل را کاملا تبدیل به یک عنوان شوتر و همراه با درگیری مستقیم با دشمنان پیش ببرید. یا در حالتی دیگر قادر خواهید بود همان مراحل را با یک هکر و بدون کوچک ترین درگیری و به صورت کاملا مخفیانه پیش ببرید.

هر چند عنوان واچ داگز لیجن همچنان تمرکز فراوانی بر هک کردن و استفاده از گجت های مختلف دارد، اما این تمرکز نسبت به دو شماره قبل به شدت کمتر شده است. با آن که ایده استفاده از شخصیت های مختلف همراه با ویژگی های متفاوت، مناسب و نسبتا متنوع از آب درآمده، اما نباید فراموش کنیم این ویژگی ها نیاز به بستر، مراحل و لول دیزاین مناسبی را دارا هستند که عنوان واچ داگز لیجن همانند دو عنوان قبلی نتوانسته در این بخش پیروز عمل کند و عملا بیشتر مراحل خلاصه شده به وارد شدن به یک محیط، دریافت و دانلود اطلاعات و فرار از آن .

انمیشین های پارکور و دیگر قابلیت ها هم بدون تغییرات وسیعی از شماره دوم به اینجا منتقل شده اند و از همان شروع بازی شباهت فراوان آن با شماره دوم کاملا حس می شود با این تفاوت که حال هر شخصیت با توجه به ویژگی هایی که دارد قادر به استفاده از یک سری امکانات خاص خواهد بود. به عنوان مثال شخصیت هکر با خود اسلحه های سنگین حمل نمی کند و تنها می توان از گجت های متنوع او استفاده کرد.

گان پلی و استفاده از اسلحه ها همچنان حس بی وزن بودن آن ها را با خود به همراه دارد و معمولا واکنش بد هوش مصنوعی هم گان پلی و حتی ملی کامبت بازی را تحت تاثیر قرار داده است. هوش مصنوعی بازی عملا بر پایه مخفی کاری بنا شده و دشمنان معمولا سعی می کنند تا حدامکلان ما را نبینند تا بازی به صورت مخفیانه پیش برود. یا حتی با دیدن ما، مدتی طول می کشد تا شاهد عکس العمل آن ها باشیم. بدین صورت ایجاد درگیری و نبرد مستقیم با دشمنان به یکی از بخش های جانبی واچ داگز لیجن تبدیل شده است و این مورد برای زمانی که قصد نبرد مستقیم با آن ها را داشته باشیم، به عملی آزار دهنده تبدیل می شود. در بخش رانندگی هم با هندلینگی شبیه به شماره دوم طرف هستیم که در ابتدا شاید کمی غیر معقول به نظر برسد، اما با کمی تمرین به خوبی حس و حال یک عنوان آرکید را به ما منتقل می کند.

مراحل فرعی و اکتیویتی های موجود در نقشه هم چنگی به دل نمی زنند. مراحلی مثل شرکت در مسابقات رزمی زیر زمینی، انجام حرکات نمایشی با توپ فوتبال و یا سرقت و جا به جایی ماشین ها از جمله مراحل فرعی بازی هستند که معمولا با پاداش های مختلفی مثل آزاد سازی افراد جدید برای تیم شما و یا لباس های جدید همراه خواهند بود. در مجموع با در نظر دریافت بخش داستانی و گیم پلی واچ داگز، با عنوانی بی روح و حتی بی هویت طرف هستیم که نتوانسته از ایده های جالبش به صورت کامل بهره ببرد. ایده استفاده از تمام NPC ها به عنوان شخصیت اصلی و قابل کنترل جالب از کار درآمده، اما پیاده سازی این ایده آن طور که انتظار می رفت کامل نیست. همچنین باید ذکر کرد که بخش آنلاین بازی هم تا دو ماه دیگر در دسترس نخواهد بود و بدین صورت نمی توان به بررسی آن پرداخت.

شهر لندن به عنوان محیط شماره سوم استفاده شده و در خصوص طراحی آن باید گفت با یکی از بهترین طراحی های ساخته شده تا به امروز برای شهر لندن و یا حتی در بین دیگر عناوین شرکت یوبی سافت طرف هستیم. علاوه بر محیط وسیع و با جزئیات، تک تک بنا ها و ساختمان ها و ویژگی های شهر لندن به بهترین شکل ممکن طراحی شده اند و برای گردش در دسترس هستند. علاوه بر این تیم، تورنتو به خوبی پیروز به تفکیک قسمت های مختلف شهر شده و به خوبی می توان مناطق فقیر نشین و مرفه را از یک دیگر تشخیص داد.

در خصوص شبیه سازی NPC ها هم با آن که همچنان با پویایی و اتمسفر زنده عناوین راک استار فاصله زیادی به چشم می خورد، اما قطعا شماره جدید واچ داگز نسبت به دو شماره قبل پیشرفت کرده است و با شهری شلوغ و نسبتا پویا طرف هستیم. تنها انتقاد موجود بر لندن، نبود فروشگاه ها و محیط های داخلی آن است و بدین صورت برای خرید لباس، خبری از طراحی محیط های داخلی نیست و خرید و فروش در همان سطح خیابان انجام می شود.

در مبحث گرافیک می توان از بازی به عنوان بهترین شماره در سری نام برد و شاهد پیشرفت در تمامی موارد تکنیکی هستیم. هر چند همچنان بازی از لحاظ بصری با آن نمایش معرفی شماره اول فاصله دارد، اما باز هم تمام بخش ها از جمله مدل ها، انیمیشن ها، سایه زنی و تکستچر ها از کیفیت به مراتب بیشتری نسبت به شماره دوم برخوردار هستند. محیط شهری لندن، به خصوص در طول شب از نورپردازی و کیفیت بسیار خوبی بهره می برد و با وزش باد شاهد به حرکت در آمدن برگ ها در سطح شهر هستیم.

به همین صورت گردش در لندن به امری لذت بخش و به عنوان یکی از موارد مثبت شماره سوم به حساب می آید. در زمینه تکنیکی هم هر چند شاهد چندین باگ و مسائلی مثل فریز کردن بازی در طول تجربه خودم برای نوشتن این نقد بودم، اما به نظر می رسد این مسائل به زودی با اولین پچ بازی بر طرف شوند. نسخه های Xbox One X و PS4 Pro هم به لطف رزولوشن 4K دارای جزیئات خوبی هستند.

در خصوص صدا می توانیم فقط به بخش صداپیشگی و لیپ سینک ها انتقاد کنیم. قطعا می توان این شماره را به عنوان یکی از ضعیف ترین عناوین ساخته شده توسط یوبی سافت در خصوص صداپیشگی، لیپسینگ و دیالوگ ها نام برد و که ضربه سنگینی را به داستان کم فروغ این شماره وارد کرده است. با این حال در بخش استفاده از افکت های مختلف صدا و موسیقی های در نظر گرفته شده برای مراحل، تیم سازنده کار خود را به خوبی انجام داده و شاهد موسیقی های متنوعی با توجه به فرایند مراحل هستیم.

نتیجه گیری:

از همین حالا می توان به عنوان واچ داگز لیجن لقب ناامید کننده ترین بازی سال را داد. عنوانی که تمام مسائل شماره های قبل را با خود به یدک می کشد و با افزودن قابلیت بازی در نقش تمام NPCها، مسائل جدیدی را هم به این شماره افزوده است. داستان کلیشه ای، شخصیت پردازی به شدت سطحی و ضعیف و لول دیزاین تکراری مراحل از مسائل اصلی شماره سوم محسوب می شوند که در نهایت عنوانی بی روح و بدون هویت را ایجاد کرده است. قسمت مثبت این قابلیت جدید را هم می توان ایجاد تنوع و آزادی عمل برای انجام بازی نام برد که البته پتانسیل آن در مجموع به خوبی استفاده نشده است.